azar işittiğim yerlerde emekleme hadisesi,havaalanında

balkon gideri kontrolü

Bazı bloglarda rastlardım ''Tünelin ucunda  ışık var ''temalı yayınlara.Anneler  3-4 yaşını geçmiş çocuklarla hayatın daha kolay olduğunu anlatırlardı ;pek özenirdim ,çok şükür bana da kısmet oldu.

Bu akşam bir komşuya çaya gittim ve yaklaşık 4 saat boyunca yerimden nadiren kalktım .Bir dönemi aştığımızı düşünüp mutlu oldum.Aylarca eşimle aynı anda yemek yiyemediğimiz zamanları anımsadım.Birimiz mutlaka Emre'yle ilgilenmek zorundaydı diğeri yemek yerken.Bebek arabasında birşeyler yiyerek veya oyuncakla vakit geçirdiğini de pek hatırlamıyorum.Genelde ya yere bırakırdık emeklesin diye ya da kucağımızda olurdu.Havaalanında yerlerde emeklediğini gören ablalardan biri bana çıkışmıştı  izin verdiğim için.''Ya kucakta tutacaksın ya bırakacaksın ,kucakta olduğunda da gezdireceksin ,buyur sen yap ''demediğim için hala pişmanım.Mahcup mahcup açıklma yapmaya çalışmıştım güya aldırmıyormuş gibi davranarak.Hijyen kaygımız sıklıkla oyalama kaygımızın gerisinde kaldığından 10 aylıktan beri yerlerdedir Emre.

Geçen hafta yaptığımız uçak ve araba yolculuklarında da farkettik ki Emre büyümüş.İkna edilebiliyor , kendini ifade edebiliyor ,derdini anlatabiliyor.Sıkıldım diyor ,yoruldum diyor ve herşey çok daha kolay oluyor.

İlk 2 yıl  bizim için zordu , uyku meselemiz başlı başına bir travmaydı.İkinci bebekle ilgili tek hayalim uyku konusunda daha istikrarlı olmaktır benim.Bir de artık ağlama sesine tahammül etmem gerektiğini biliyorum.Tecrübe ne kadar işe yarıyormuş göreceğiz hep birlikte.

sahilde